Artykuł
Historia powstania Gminy Kamień
Najstarsze ślady osadnictwa na terenie gminy wskazują na lata 10000-8000 p.n.e. Pochodzące z epoki żelaza i brązu materiały archeologiczne dowodzą obecność kultury łużyckiej. W okresie wpływów rzymskich na teren Puszczy Sandomierskiej zapuszczali się nieliczni myśliwi, którzy byli przedstawicielami ludności zaliczanej do tzw. kultury przeworskiej. Opuścili oni lasy po najeździe azjatyckich Humów w końcu IV w.n.e. Od tego czasu po wiek XIV na terenie Puszczy Sandomierskiej nie było żadnego stałego osadnictwa.
W średniowieczu tereny obecnej gminy Kamień należały do Ziemi Sandomierskiej, a cała Puszcza Sandomierska do domen królewskich. Kilka kilometrów na wschód od obecnej wsi Łowisko, skraj puszczy stanowił przybliżoną granicę między Królestwem Polskim a Rusią Halicką. Do połowy XVI w. tereny te, poza niewielkimi osiedlami były bezludne. Po podboju Rusi Czerwonej, król Kazimierz Wielki zainicjował kolonizację pogranicznych puszcz i karpackich lasów. Akcja ta zaowocowała lokacją kilkuset wiosek na terenie Małopolski. Wieś Wola Kamień została ulokowana na tzw. „surowym korzeniu" przez króla Stefana Batorego w 1578 r. Król miał sprowadzić osadników, którzy łany pod swoje gospodarstwa mieli wykarczować w Puszczy Sandomierskiej. Przywilej nakazywał założenie królewskiego folwarku sołtysiego a także 20 lat od tzw. „wolnizny" (stąd nazwa wsi Wola). Z biegiem lat wieś przybrała nazwę Kamień i do roku 1772 nieprzerwanie należała do dóbr królewskich. Prawdopodobnie kilkanaście lat później powstała wieś Łowisko na bazie leśnej osady w dobrach rudnicko-kopackich. Od 1593 r. do 1624 r. dziedzicami tych dóbr byli Katarzyna Lipnicka i jej mąż Piotr Uliński z Uliny herbu Dołęga. Po nich byli Gniewoszowie Wnorowscy herbu Kościesza (1624 - 1658), a następnie Witowscy herbu Jastrzębiec (1659 - 1666). Od 1680 r. do 1781 r. co kilkanaście lat zmieniali się jego właściciele, m.in. Załuscy (1667 - 1690) herbu Junosza, Drzewieccy (1690 - 1697) herbu Nałęcz, Sołtykowie (1697 - 1727) - założyciele kościoła w Łętowi, Potoccy (1727 - 1781) herbu Pilawa. W 1781 r. Wincenty Potocki sprzedał wioski Janowi Chryzostomowi Grabińskiemu. Po jego śmieci w roku 1808 dobra kupili Białkowscy, którzy byli właścicielami do 1820 r. Po ich śmierci majątek ponownie został wystawiony na licytację. W roku 1840 nabył je Wilhelm br. Hompsch. Hompeschowie byli właścicielami terenów do 1898 r.
W roku 1657 tereny Kamienia zostały kompletnie zniszczone przez kozacko-węgierskie wojska księcia siedmiogrodzkiego Jerzego Rakoczego. Dzieła destrukcji dopełniły działania wojenne wojsk rosyjskich (1768 - 1772). Między 1775 a 1785 r. Galicję podzielono na 18 cyrkułów, m.in. rzeszowski, w którym znalazły się Kamień i Łowisko. Wkrótce gminę Kamień zasiedlili osadnicy niemieccy zmieniając nazwę na Steinau.
Początkowo puszczańskie osady w rejonie Kamienia należały do parafii p.w. Św. Wojciecha Biskupa Męczennika w Bielinach. Prawie przez ćwierć wieku Kamień należał do parafii rudnickiej, gdzie znajdował się kościół p.w. Św. Trójcy. Po wybudowaniu kościoła p.w. Matki Bożej Szkaplerznej w Górnie, wieś Kamień i Łowisko wydzielono ze starej parafii i przydzielono do parafii p.w. Narodzenia NMP w Woli Jeżowej. W latach 70. XIX w. Kamień liczył 4408 mieszkańców, z tego 1422 wiernych należało do parafii w Jeżowem, a 2513 do parafii w Górnie. Właścicielem majątku ziemskiego w Kamieniu był Eugeniusz hr. Kiński herbu Syrokomla. Dobra te obejmowały 130 mórg roli i 2559 lasu. W 1891 r. społeczność wiejska poczyniła starania o budowę kościoła parafialnego w Kamieniu. W 1901 r. kościół p.w. Najświętszego Serca Jezusowego w Kamieniu został konsekrowany, a w 1907 r. stał się kościołem parafialnym.
W 1933 r. zreformowano ustrój wsi. Połączono jednowioskowe gminy i posiadłości dworskie w gminy zbiorowe. Utworzono wtedy zbiorową gminę Kamień.
